پایان نامه جهت دریافت درجه کارشناسی امور تربیتی با عنوان بررسی ملاکهای انتخاب دوست در بین دانش آموزان پایه اول پسر در مقطع متوسطه شهرستان ملایر
چکیده: یكی از سخنان حكیمانه و جامعه شناسانه این است كه « انسان با الطبع اجتماعی است.» و این بدان معنی است كه انسان بر نهاد پیوستن به همنوعان خود آفریده شده است. و این غریزه ای است كه انسان در بطن خود دارد. زیرا انسان به تنهایی قادر به گذشتن از مراحل زندگی در دنیایی كه آكنده از ناروائیها و مالامال از دشواریها و مقرون به خطاهاست، نیست. و از این رو انسانها ناگریزند به یاری جستن و همكاری كردن برای رسیدن به ا جتماعی كه در آن بتوان آنچه را فرد از انجام آن ناتوان است انجام داد. هر قدر صفوف بشر به هم پیوسته شود و اختلاط و تعاون بینشان افزوده گردد، در میدان زندگی و مدارج ترقی پیشرفت خواهند كرد. از این رو، اسلام كه دینی پیشرو و جاودانه است، اجتماع بشری را دعوت می كند كه با زو به بازوی هم كار كنند به هم مهرورزند پس صدایی آسمانی فریاد می زند: « ای مردم» ما همه شما را نخست از مرد و زنی آفریدیم، و آنگاه شعبه های بسیار و فرق مختلف گردانیدیم تا یكدیگر را بشناسید و به دین خدا چنگ زنید و پرا كنده نشوید. این است دعوت اسلام از تمامی مردم. و چون افراد انسانی همه در معرض سختیهای هلاكت آور و بدبختیهای دردناك و مشكلات طاقت فرسا قرار دارند. كه به تنهایی بر مقابله با آنها توانا نیستند، ناگزیرند كه برای خود مرزی یا افرادی از نوع خود ذخیره كنند كه بین خود و آنها رابطه ای مطمئن و یك پیوستگی پایدار و دوستی و محبتی خاص برقرار گردد. تا بین این افراد احساس برادری صادقانه و درك دوستی خالصانه حاصل شود. كه هر كدام در سختیها یاری گر دیگری باشند در كمك رسانی و همكاری و بر آوردن نیازها و نجات دادن از سختیها و بیرون آوردن از گرداب، و این رابطه مقدس است كه هر یك را به دیگری می پیوندد. و دلها و خواستها را به هم نزدیك می كند كه « دوستی» نامیده می شود.